We stopped checking for monsters under our beds when we realized they were inside us.

Ώρες ώρες εκνευρίζομαι όταν σκέφτομαι ότι αναλώνουμε τη ζωή μας στο να παραπονιόμαστε για τη μιζέρια της, την αθλιότητα της καθημερινότητας μας και της συμπεριφοράς των άλλων χωρίς να προσπαθούμε καν να βελτιώσουμε τις δικές μας.
Και αυτό γιατί η κοινωνία μας έμαθε τα πισώπλατα μαχαιρώματα, τον ψευτοεγωισμό και την αυτοκαταστροφή με την ίδια απλότητα που στο δημοτικό μας έμαθαν ότι ένα κι ένα κάνει δύο. Κι εμείς το αποδεχτήκαμε χωρίς καμία εξήγηση, χωρίς αιτιολογία.

Βασίσαμε ολόκληρες θεωρίες πάνω του. 

Και μετά ήρθε η ηθική.
Η "καθωσπρέπει ηθική" που μας προβάλλουν, που μας ορίζει συμπεριφορές, ενδιαφέροντα και χαρακτήρες με ελεεινά πρότυπα, και μας βγάζει είτε με ψυχολογικά προβλήματα μανιοκατάθλιψης είτε αντιδραστικούς και ψευτοεπαναστάτες, αν την πάρουμε στα σοβαρά.

Μας έκαναν να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι δύσκολη, σκληρή και πολύπλοκη. Μας έμαθαν να μισούμε τους πάντες και τα πάντα, να βάζουμε ταμπέλες τύπου "καλό, κακό" και να μην αποδεχόμαστε την παραμικρή ήττα γιατί θα φανούμε αδύναμοι και θα μας τσαλαπατήσουν. Μάθαμε να φωνάζουμε, όχι να μιλάμε, να προσπαθούμε να καλύψουμε τις φωνές των άλλων και το κενό μέσα μας με ψεύτικα λόγια και ιδέες. Να τα έχουμε καλά με όλους γιατί πού ξέρεις? κάπου θα μας χρειαστούν, να φαινόμαστε περιζήτητοι και δημοφιλείς για το θεαθήναι, γιατί μας γκάστρωσαν με τη νοοτροπία του "ό,τι φαίνεσαι είσαι" και μας ανάγκασαν να  βλέπουμε τη ζωή και την αξία μας μέσα από τα μάτια των άλλων. Επίσης. Τώρα καταλογίζουμε ευθύνες ασυστόλως και αδιακρίτως, βγάζουμε όλα μας τα κόμπλεξ και τα προβλήματά μας πάνω στους άλλους γιατί φυσικά αυτό είναι το εύκολο, και όχι το να βελτιώσουμε τα δικά μας σφάλματα.

Μα περισσότερο απ' όλους μας έμαθαν να μισούμε τον εαυτό μας. Τις ατέλειές μας, το σώμα μας, τα χαρακτηριστικά μας, οτιδήποτε μας ξεχωρίζει. Να χλευάζουμε ό,τι δε μπορούμε να καταφέρουμε και να παίζουμε θέατρο για ό,τι δεν μπορούμε να νιώσουμε.

Και μείναμε μόνοι.
Τώρα "διασκεδάζουμε" σε χώρους που δε μπορούμε να μιλήσουμε, γιατί είμαστε μόνοι. Έχουμε ένα εκατομμύριο "φίλους" γιατί είμαστε μόνοι. Γελάμε δυνατά, κράζουμε την ευτυχία μας, λούζουμε όλο τον κόσμο με αγάπες και φρουφρου ακριβώς γιατί τον μισούμε, γιατί θέλουμε να πιστέψει ότι είμαστε καλύτεροι και να μας βλέπει πάνω σε ένα όμορφο βάθρο. Ή γιατί θέλουμε να καλύψουμε τη ματαιοδοξία μας με εφήμερα ψεύτικα συναισθήματα στην προσπάθεια να νιώσουμε λιγάκι περισσότερο ζωντανοί και άνθρωποι απ' ότι είμαστε στην πραγματικότητα, χωρίς συνέπειες και δεσμεύσεις. Παραμένουμε σε καταστάσεις που μας καταστρέφουν γιατί δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ευθύνη της καθοριστικής απόφασης, και γιατί αν την πάρουμε, χαρακτηριζόμαστε "δειλοί" και ότι το βάλαμε στα πόδια. Παγιδευόμαστε στο φαύλο κύκλο του φόβου της ταμπέλας, δεν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να τον μάθουμε, τίποτα δεν μας είναι αρκετό. Προσποιούμαστε συνεχώς ότι είμαστε καλά για να μη μας ρωτάνε τι έχουμε, θυμώνουμε χωρίς λόγο για να τραβήξουμε την προσοχή, ξενυχτάμε χωρίς νόημα, με φιλαράκια που ίσα ίσα ξέρουμε, σε μέρη που δεν πολυγουστάρουμε, για να δείξουμε στον κόσμο τι υπέροχα περάσαμε το σαββατόβραδό μας. Γιατί εκτιμάμε περισσότερο κι απ' τη δική μας την επιφανειακή κρίση κάποιου που μόλις που μας ξέρει.


Γιατί αυτός ο κόσμος δε μας έμαθε ποτέ να αγαπάμε. 
Ή μάλλον δε μας έμαθε να αγαπάμε σωστά. Αγνά.
Μας φόρτωσε την έννοια μέσα σ' ένα κλίμα ταπείνωσης και ψυχαναγκασμού, την έκανε κάτι περισσότερο από αποκρουστική και επικίνδυνη.
Και μας έμαθε να ξεστομίζουμε τη λέξη σε κάθε αφορμή για να έχουμε την εντύπωση ότι όλα στη ζωή είναι απλά και όμορφα.

Δεν θα προσποιηθώ ότι ξέρω τι είναι η αγάπη και τι το μίσος, αλλά αρνούμαι να πιστέψω αυτή την εκδοχή. Δεν είναι στις ταινίες, δεν είναι στα λόγια του τυχαίου περαστικού από τη ζωή μου, σε κανένα κλισέ αυτή της επιεικώς άθλιας κοινωνίας.
Aπλά είναι.
Είναι μέσα μας, και ανάμεσά μας.