So you came like a missile, falling on my head with the black sky

Τη θυμάμαι σαν χτες ακέραιη, τα ρούχα της, την κυκλοθυμική διάθεσή της, τον ενθουσιασμό της, τη γνώριμη λάμψη στα καταπράσινα μάτια της. Ήταν εκείνο το βράδυ που με κουβάλησε τρέχοντας τραβώντας με απ' το χέρι στο ψηλότερο σημείο του λόφου για να δούμε τα πυροτεχνήματα. Θυμάμαι τον αέρα να ανεμίζει τα μακριά της μαλλιά καθώς ανέβαινε χωρίς να κοιτάξει πίσω ούτε στιγμή, απλά κρατώντας με. Ήταν μέσα του χειμώνα και καθώς τρέχαμε φοβόμουν ότι θα αρρώσταινε έτσι όπως ήταν ντυμένη, με ένα ριχτό μαύρο μπουφάν και ένα καλοκαιρινό φορεματάκι απλά για να δικαιολογήσει ότι έβαλε κάτι πάνω της.
Δεν την ήξερα καλά τότε, αλλά ήταν ήδη κάτι παραπάνω από φιλική και άνετη, άλλες φορές πολυλογού κι άλλες ιδιόρρυθμη, απότομη αλλά και ήρεμη, απρόβλεπτη.
Φτάσαμε στο ξέφωτο και σταμάτησε να τρέχει, κλείνοντας τα μάτια με ένα αμυδρό χαμόγελο και παίρνοντας μια τόσο βαθιά ανάσα που με έκανε να σκεφτώ πως ρούφηξε λαίμαργα τον αέρα που ανέπνεα, που αναπνέαμε και οι δύο, και το στομάχι μου σφίχτηκε. Ύστερα, χωρίς να προσπαθεί να κρύψει την ανυπομονησία της, με τράβηξε απ' το χέρι για να κάτσουμε στο κοντινότερο πεζούλι με θέα. Ο αέρας μαστίγωνε το πρόσωπό μου και τα μάτια μου έτσουζαν, θυμάμαι καθαρά και τα δικά της να δακρύζουν απ' το κρύο αλλά η ίδια να μη φαίνεται να τους δίνει σημασία.

"Πυροτεχνήματα. Λαμπερά, εντυπωσιακά, όμορφα", είπε κοιτώντας ανέκφραστη τον κατάμαυρο ουρανό. Είχε πάρει αγκαλιά τα γόνατά της και ακουμπούσε το κεφάλι της πάνω τους. "Τα περιμένεις άλλοτε ανυπόμονα, άλλοτε υπομονετικά, καρτερικά, και αυτή η αναμονή ως τη μαγική στιγμή που θα σκάσουν, ο ενθουσιασμός και η ανυπομονησία σου, αυτό είναι που τους δίνει σημασία.  Αναμφισβήτητα το περιτύλιγμα τα αδικεί, αλλά εσύ", γύρισε το βλέμμα της κοιτώντας με κατάματα, "ξέρεις πολύ καλά περί τίνος πρόκειται."
Το μυαλό μου είχε θολώσει, προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε -εξάλλου πάντα λατρεύει να μιλά με γρίφους- όταν το μονόλογό της διέκοψε ένας μακρινός θόρυβος την ίδια στιγμή που κάπου στο βάθος ο ουρανός φάνηκε κατακόκκινος, σαν να έπαιρνε φωτιά. Γύρισε απότομα το κεφάλι με την κλασσική λάμψη στα μάτια της για να θαυμάσει το θέαμα. Το μαύρο σκοτάδι μετατρεπόταν όλο και γρηγορότερα σε μια πανδαισία χρωμάτων, σε μια πολύχρωμη ζωγραφιά που καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό της.

"Σκίζουν το περιτύλιγμα για να ανέβουν ψηλά", είπε δείχνοντας τη φωτισμένη πόλη κάτω απ' τα πόδια μας κι ύστερα τον ουρανό. "Εξάλλου πάντα κάτι δε διαλύεται για να ξεπροβάλλει κάτι καινούριο? Όπως η κάμπια που γίνεται πεταλούδα, όπως εμείς, όπως εγώ, όπως κι εσύ". Μιλούσε χωρίς να πάρει ούτε δευτερόλεπτο τα μάτια της από τα πυροτεχνήματα που στόλιζαν τον άλλοτε αδιάφορο ουρανό, με ένα παράξενο χαμόγελο και μια μυστήρια έκφραση στο πρόσωπό της, σαν ν' αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στην πραγματικότητα, τα όνειρα και τις αναμνήσεις της.

Ξαφνικά ένα πυροτέχνημα έσκασε σχεδόν πάνω από τα κεφάλια μας, λούζοντάς μας με ασημένια βροχή, ή τουλάχιστον έτσι φαντάστηκα. Ήταν από εκείνες τις έντονες στιγμές που νιώθεις σαν τον σκηνοθέτη της σκηνής, που κρατάς την ανάσα σου για να μη χαλάσεις τη μαγεία, για να μην ξυπνήσεις.Κοίταξε ψηλά, από εκεί που ήρθε ο θόρυβος, κράτησε το βλέμμα της για δυο στιγμές σιγομουρμουρίζοντας κάτι που δεν κατάλαβα, και μετά το έστρεψε και πάλι στο βάθος.
"Έχεις δει χιλιάδες, μα είναι όλα διαφορετικά, όπως κι ένας ήχος, ένας ουρανός, μια στιγμή. Όπως τώρα. Και δεν είναι τίποτα παραπάνω από φως και χρώματα για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά σε κάνουν να χαμογελάς. Η εντύπωση που σου αφήνουν είναι ομορφότερη απ' τα ίδια."
Χαμογελούσε, ήρεμα.
"Μα ίσως να μην περιμένεις να δεις τα πυροτεχνήματα, ίσως να τα μεγαλοποιείς όλα στο μυαλό σου και να το ξέρεις, ίσως να μη σ' ενδιαφέρουν ούτε τα χρώματα, να μην περιμένεις να δεις τα σχέδιά τους αλλά να περιμένεις εσένα, αυτό το συναίσθημά σου όταν ο άδειος ουρανός φαντάζει γεμάτος και φιλόξενος, αυτό που σε κάνει να μη σταματάς να ερωτεύεσαι την ιδέα τους, να ερωτεύεσαι εσένα και την ιδέα σου γι' αυτά."

Δεν ξαναμίλησε μέχρι που τα φώτα αραίωσαν κι οι ήχοι ακούγονταν όλο και πιο μακρινοί, και τέλος έδωσαν και πάλι τη θέση τους στον αφέγγαρο ουρανό, και στο σφύριγμα του δυνατού αέρα.
Λίγο αργότερα μου φάνηκε πως την άκουσα κάτι να ψελλίζει, στον εαυτό της περισσότερο, "διαρκούν μια στιγμή και μετά αχρηστεύονται. Μένει μόνο το αδιάφορο περιτύλιγμα, αν έχει γλιτώσει από τη φωτιά. Βάζουν φωτιά για να πετάξουν, και μπορεί να είναι εντυπωσιακά από μακριά, αλλά είναι κρυφά επικίνδυνα, σε καίνε αν φτάσεις κοντά, σε καταστρέφουν, σε σημαδεύουν για πάντα αν τα κρατήσεις."
Ήξερα ότι δε μιλούσε για τα πυροτεχνήματα τώρα. Το τόνιζε καθημερινά, ήταν πάντα της άποψης ότι πρέπει να ζούμε με ενθουσιασμό και να ονειρευόμαστε με ανοιχτά τα μάτια, αλλά ποτέ δεν υποψιάστηκα ότι λάμβανε υπόψιν τις συνέπειες. Ότι ίσως τελικά οι ιστορίες που έφτιαχνε στο μυαλό της και οι υψηλές της προσδοκίες να παρέμειναν για πάντα εκεί.
"Και μετά σβήνουν, χάνονται, και μένει πάλι ο ουρανός άδειος, άχρωμος, κι εσύ απογοητεύεσαι με τον εαυτό σου περισσότερο, γιατί στο τέλος πίστεψες ότι θα μείνει πάντα έτσι, όμορφος και λαμπερός, γιατί έκλεινες τα μάτια εσκεμμένα, γιατί εθελοτυφλούσες. Γιατί δε μπόρεσες να κάνεις κάτι για να τον παγώσεις ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Και μετά μαζεύεις τις σκέψεις και τα κομμάτια σου, μένοντας με την εντύπωση, με την απορία, με ένα μετέωρο γιατί".


Γύρισε προς το μέρος μου με ένα θλιμμένο, μελαγχολικό χαμόγελο.
"Πυροτέχνημα ήσουν κι έσκασες", είπε αγγίζοντας το πρόσωπό μου απαλά με τις άκρες των δακτύλων της. "Αλλά εσύ, εσύ έμεινες εκεί πάνω", ψιθύρισε απλά,τεντώνοντας το χέρι της στο ουρανό και δείχνοντας το φωτεινότερο αστέρι.