If you close your eyes you see darkness. But if you keep them closed for long enough... you'll see light.

-And what emotion have you chosen to depict?

-Anger, jealousy, biterness, tiredness, hope, lust, love.

-A veritable feast. So where is it?
-It's everywhere.
Look at me, look at him, them. Wrong .Feel them. It's conseptual, means you can't actually see it. And I made it all up.

Most people can never, ever close their eyes. Eyes wide open, they keep searching, keep looking for an amazing moment to be stuck in and never go forward, never go back. But nothing's perfect cause that's not real, is it? So they keep trying to find something to fill up the holes inside their minds, their hearts, their lives because they are not perfect. But they refuse to do anyhting that involves effort, feelings, or pain. Like it's all just a game. Just a little fucking winning game.

And they stay stuck there. Waiting for the storm to pass. Waiting for everything to be put into place by its own. Waiting for you to make them see all that their eyes couldn't.

But life's out there, and if you don't lose something you won't win anything. Think about nice and simple things, nobody appreciates them, cause they're super easy. We've all got some weird attraction to what's beautiful and mysterious, even if we don't admit it even to ourselves. After all, if we had all we wanted just with a snap of our fingers, what would be the point?
But we still think in a nice and simple way.

That's why we stay in prison when the door is wide open.
You gotta feel, you gotta fall to get up. Cause if you do, up is the only way.

ps. Next time i won't be here. Just got tired of fucked up situations going inside my head.
So feel, love and hate, all by yourself. And in the end, at least be able to say that you tried.

Sometimes I think I was born backwards… you know, come out of my mum the wrong way. I hear words go past me backwards. The people I should love, I hate, and the people I hate…

- Σήμερα δεν ήθελα να ξυπνήσω. Σκεφτόμουν συνεχώς πόσο απλά κι εύκολα θα ήταν όλα αν μπορούσα να κουκουλωθώ για λίγη ώρα, να κλείσω σφιχτά τα μάτια μου, και ξαφνικά όταν τα ανοίξω να έχω αποκτήσει φτερά, να τον πετάξω αυτό τον κόσμο, όχι να χάνομαι στις σκέψεις όπως τώρα τελευταία. Γιατί είναι αμέτρητες κι είναι μπερδεμένες. Γιατί με πνίγουν και δε μπορώ να ανασάνω.
Θα θελα, ξέρεις, να ανήκω κάπου, αλλά και πουθενά. Να 'μαι κάτι αλλιώτικο, κάτι καινούριο, καλύτερο.
-Κι ήσουν ποτέ?
-'Οχι.

Αλλά μετά, όταν το ξανασκέφτηκα, δε θα θελα να είχα αλλάξει πραγματικά, ούτε εγώ ούτε η οπτική μου. Ας άλλαζε για μια φορά ο κόσμος, μόνο για χάρη μου. Μακάρι αυτός να 'ταν διαφορετικός.
 Μακάρι να μου έδινε μια μόνο ευκαιρία ν' αλλάξω όλα αυτά που μισώ και να τα κάνω δικά μου, και θα τ' αγκάλιαζα σφιχτά, για πάντα. Να μη μου φύγουν ποτέ.

Now, even the *drugs* don't work anymore. They just make you worse.

And she's lost in a coma

Where it's beautiful.

Hit me.

Hit me just this once, I dare you.

I wanna feel something.

So you came like a missile, falling on my head with the black sky

Τη θυμάμαι σαν χτες ακέραιη, τα ρούχα της, την κυκλοθυμική διάθεσή της, τον ενθουσιασμό της, τη γνώριμη λάμψη στα καταπράσινα μάτια της. Ήταν εκείνο το βράδυ που με κουβάλησε τρέχοντας τραβώντας με απ' το χέρι στο ψηλότερο σημείο του λόφου για να δούμε τα πυροτεχνήματα. Θυμάμαι τον αέρα να ανεμίζει τα μακριά της μαλλιά καθώς ανέβαινε χωρίς να κοιτάξει πίσω ούτε στιγμή, απλά κρατώντας με. Ήταν μέσα του χειμώνα και καθώς τρέχαμε φοβόμουν ότι θα αρρώσταινε έτσι όπως ήταν ντυμένη, με ένα ριχτό μαύρο μπουφάν και ένα καλοκαιρινό φορεματάκι απλά για να δικαιολογήσει ότι έβαλε κάτι πάνω της.
Δεν την ήξερα καλά τότε, αλλά ήταν ήδη κάτι παραπάνω από φιλική και άνετη, άλλες φορές πολυλογού κι άλλες ιδιόρρυθμη, απότομη αλλά και ήρεμη, απρόβλεπτη.
Φτάσαμε στο ξέφωτο και σταμάτησε να τρέχει, κλείνοντας τα μάτια με ένα αμυδρό χαμόγελο και παίρνοντας μια τόσο βαθιά ανάσα που με έκανε να σκεφτώ πως ρούφηξε λαίμαργα τον αέρα που ανέπνεα, που αναπνέαμε και οι δύο, και το στομάχι μου σφίχτηκε. Ύστερα, χωρίς να προσπαθεί να κρύψει την ανυπομονησία της, με τράβηξε απ' το χέρι για να κάτσουμε στο κοντινότερο πεζούλι με θέα. Ο αέρας μαστίγωνε το πρόσωπό μου και τα μάτια μου έτσουζαν, θυμάμαι καθαρά και τα δικά της να δακρύζουν απ' το κρύο αλλά η ίδια να μη φαίνεται να τους δίνει σημασία.

"Πυροτεχνήματα. Λαμπερά, εντυπωσιακά, όμορφα", είπε κοιτώντας ανέκφραστη τον κατάμαυρο ουρανό. Είχε πάρει αγκαλιά τα γόνατά της και ακουμπούσε το κεφάλι της πάνω τους. "Τα περιμένεις άλλοτε ανυπόμονα, άλλοτε υπομονετικά, καρτερικά, και αυτή η αναμονή ως τη μαγική στιγμή που θα σκάσουν, ο ενθουσιασμός και η ανυπομονησία σου, αυτό είναι που τους δίνει σημασία.  Αναμφισβήτητα το περιτύλιγμα τα αδικεί, αλλά εσύ", γύρισε το βλέμμα της κοιτώντας με κατάματα, "ξέρεις πολύ καλά περί τίνος πρόκειται."
Το μυαλό μου είχε θολώσει, προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε -εξάλλου πάντα λατρεύει να μιλά με γρίφους- όταν το μονόλογό της διέκοψε ένας μακρινός θόρυβος την ίδια στιγμή που κάπου στο βάθος ο ουρανός φάνηκε κατακόκκινος, σαν να έπαιρνε φωτιά. Γύρισε απότομα το κεφάλι με την κλασσική λάμψη στα μάτια της για να θαυμάσει το θέαμα. Το μαύρο σκοτάδι μετατρεπόταν όλο και γρηγορότερα σε μια πανδαισία χρωμάτων, σε μια πολύχρωμη ζωγραφιά που καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό της.

"Σκίζουν το περιτύλιγμα για να ανέβουν ψηλά", είπε δείχνοντας τη φωτισμένη πόλη κάτω απ' τα πόδια μας κι ύστερα τον ουρανό. "Εξάλλου πάντα κάτι δε διαλύεται για να ξεπροβάλλει κάτι καινούριο? Όπως η κάμπια που γίνεται πεταλούδα, όπως εμείς, όπως εγώ, όπως κι εσύ". Μιλούσε χωρίς να πάρει ούτε δευτερόλεπτο τα μάτια της από τα πυροτεχνήματα που στόλιζαν τον άλλοτε αδιάφορο ουρανό, με ένα παράξενο χαμόγελο και μια μυστήρια έκφραση στο πρόσωπό της, σαν ν' αμφιταλαντευόταν ανάμεσα στην πραγματικότητα, τα όνειρα και τις αναμνήσεις της.

Ξαφνικά ένα πυροτέχνημα έσκασε σχεδόν πάνω από τα κεφάλια μας, λούζοντάς μας με ασημένια βροχή, ή τουλάχιστον έτσι φαντάστηκα. Ήταν από εκείνες τις έντονες στιγμές που νιώθεις σαν τον σκηνοθέτη της σκηνής, που κρατάς την ανάσα σου για να μη χαλάσεις τη μαγεία, για να μην ξυπνήσεις.Κοίταξε ψηλά, από εκεί που ήρθε ο θόρυβος, κράτησε το βλέμμα της για δυο στιγμές σιγομουρμουρίζοντας κάτι που δεν κατάλαβα, και μετά το έστρεψε και πάλι στο βάθος.
"Έχεις δει χιλιάδες, μα είναι όλα διαφορετικά, όπως κι ένας ήχος, ένας ουρανός, μια στιγμή. Όπως τώρα. Και δεν είναι τίποτα παραπάνω από φως και χρώματα για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά σε κάνουν να χαμογελάς. Η εντύπωση που σου αφήνουν είναι ομορφότερη απ' τα ίδια."
Χαμογελούσε, ήρεμα.
"Μα ίσως να μην περιμένεις να δεις τα πυροτεχνήματα, ίσως να τα μεγαλοποιείς όλα στο μυαλό σου και να το ξέρεις, ίσως να μη σ' ενδιαφέρουν ούτε τα χρώματα, να μην περιμένεις να δεις τα σχέδιά τους αλλά να περιμένεις εσένα, αυτό το συναίσθημά σου όταν ο άδειος ουρανός φαντάζει γεμάτος και φιλόξενος, αυτό που σε κάνει να μη σταματάς να ερωτεύεσαι την ιδέα τους, να ερωτεύεσαι εσένα και την ιδέα σου γι' αυτά."

Δεν ξαναμίλησε μέχρι που τα φώτα αραίωσαν κι οι ήχοι ακούγονταν όλο και πιο μακρινοί, και τέλος έδωσαν και πάλι τη θέση τους στον αφέγγαρο ουρανό, και στο σφύριγμα του δυνατού αέρα.
Λίγο αργότερα μου φάνηκε πως την άκουσα κάτι να ψελλίζει, στον εαυτό της περισσότερο, "διαρκούν μια στιγμή και μετά αχρηστεύονται. Μένει μόνο το αδιάφορο περιτύλιγμα, αν έχει γλιτώσει από τη φωτιά. Βάζουν φωτιά για να πετάξουν, και μπορεί να είναι εντυπωσιακά από μακριά, αλλά είναι κρυφά επικίνδυνα, σε καίνε αν φτάσεις κοντά, σε καταστρέφουν, σε σημαδεύουν για πάντα αν τα κρατήσεις."
Ήξερα ότι δε μιλούσε για τα πυροτεχνήματα τώρα. Το τόνιζε καθημερινά, ήταν πάντα της άποψης ότι πρέπει να ζούμε με ενθουσιασμό και να ονειρευόμαστε με ανοιχτά τα μάτια, αλλά ποτέ δεν υποψιάστηκα ότι λάμβανε υπόψιν τις συνέπειες. Ότι ίσως τελικά οι ιστορίες που έφτιαχνε στο μυαλό της και οι υψηλές της προσδοκίες να παρέμειναν για πάντα εκεί.
"Και μετά σβήνουν, χάνονται, και μένει πάλι ο ουρανός άδειος, άχρωμος, κι εσύ απογοητεύεσαι με τον εαυτό σου περισσότερο, γιατί στο τέλος πίστεψες ότι θα μείνει πάντα έτσι, όμορφος και λαμπερός, γιατί έκλεινες τα μάτια εσκεμμένα, γιατί εθελοτυφλούσες. Γιατί δε μπόρεσες να κάνεις κάτι για να τον παγώσεις ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Και μετά μαζεύεις τις σκέψεις και τα κομμάτια σου, μένοντας με την εντύπωση, με την απορία, με ένα μετέωρο γιατί".


Γύρισε προς το μέρος μου με ένα θλιμμένο, μελαγχολικό χαμόγελο.
"Πυροτέχνημα ήσουν κι έσκασες", είπε αγγίζοντας το πρόσωπό μου απαλά με τις άκρες των δακτύλων της. "Αλλά εσύ, εσύ έμεινες εκεί πάνω", ψιθύρισε απλά,τεντώνοντας το χέρι της στο ουρανό και δείχνοντας το φωτεινότερο αστέρι.

Oh baby baby it's a wild world *

Ναι κόσμε, 14 Φεβρουαρίου σήμερα κι είστε όλοι κατά της γιορτής του "Αγίου Βαλεντίνου". Γιατί είναι εμπορική, και επομένως κακιά. Και ενώ μέχρι χτες τραγουδάγατε and i will always love you και baby join me in death, σήμερα δηλώνετε αντικομφορμιστές και χαίρεστε γιατί είστε εναλλακτικοί και μίζεροι. Μόνο που δεν είστε μόνο εσείς, έχουν γίνει όλοι έτσι, πηγαίνοντας κόντρα σε κάτι που δεν τους αναγκάζει ούτε να κάνουν μια βουτιά στον κόσμο της σιροπιαστής-ρομαντικής-γλυκιάς φαντασίας τους και να βγουν να "γιορτάσουν", ούτε να καθίσουν τιμωρία σπίτι και να σκέφτονται τι πάει στραβά με τη μοναξιά, τα νεύρα και τον κυνισμό τους.

(εντάξει), ίσως καταντάει λιγουλάκι υπερβολικό το ότι αναγκαζόμαστε να βλέπουμε παντού για μια ολόκληρη μέρα χαμογελαστά κόκκινα αρκουδάκια που έχουν καρδούλες πάνω, μπαλονάκια που έχουν καρδούλες πάνω, λουλουδάκια που έχουν καρδούλες πάνω -και ό,τι σκατά έχει καρδούλες πάνω- που ξεπερνούν τα όρια του κιτς, αλλά στο κάτω κάτω κανείς δε μας λέει ότι το ζευγάρι που σαλιαρίζει στο διπλανό τραπέζι αγαπιέται μόνο σήμερα. Γιατί άκουσα και το "όποιος είναι ερωτευμένος, γιορτάζει κάθε μέρα". Συμφωνώ, αλλά γιορτάζει ΚΑΙ σήμερα. Κι απλά βρίσκει μια αφορμή να πάει κάπου που δεν θα πήγαινε υπό νορμάλ συνθήκες, να ακούσει μουσική που δεν θα άκουγε ποτέ του και να αγοράσει ένα κάρο ρομαντικοαηδιαστικά πράγματα που δεν θα έβρισκε καμία από τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου. Να ξεφύγει με λίγα λόγια από την κουραστική καθημερινότητα που πιθανότατα ζει έστω και για μια μέρα.

Εξάλλου, το μόνο που ψάχνουμε όλοι μας είναι μια υποτυπώδη αφορμή να γιορτάσουμε,να βγούμε εκεί έξω και να ζήσουμε κάτι έντονο, να πούμε κάτι διαφορετικό, κάτι που δε θα ξεστομίζαμε σε άλλες περιστάσεις, να κάνουμε κάτι που θα αξίζει να θυμόμαστε, όσο ανούσιο,χαζό και μεινστριμ κι αν μας φαίνεται. Και μακάρι να μας έδιναν κάθε μέρα λόγους να κάνουμε την κάθε στιγμή μας ξεχωριστή, αφού σχεδόν ποτέ δεν μπαίνουμε στον κόπο να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι.

Γιατί όλοι αξίζουμε λίγο παραπάνω ρομαντισμό και σιρόπια στη ζωή μας, την κάνουν να φαίνεται λιγότερο σκληρή απ' ότι είναι στην πραγματικότητα.

Χαρούμενη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου λοιπόν.

What more is life than a bunch of fairytale stardust*

glitter on your pretty faces, losers*

I'm sorry i'm a sucker for this, hopeless romantic, bullshit

Κυνήγησέ την. Γαμώτο, μην κάθεσαι εκεί να περιμένεις να σε πάρει τηλέφωνο, τρέξε πίσω της γιατί αυτό πρέπει να κάνεις αν αγαπάς κάποιον, να μην περιμένεις να σου δώσει ένα σημάδι γιατί μπορεί να μην έρθει ποτέ, μην αφήνεις τους ανθρώπους απλά να σου συμβούν, μην αφήνεις εμένα να σου συμβώ, ή αυτήν, δεν είναι ένα γαμημένο σόου στην τηλεόραση ή ένας ανεμοστρόβιλος. Υπάρχουν άτομα που θα μπορούσα να είχα αγαπήσει αν είχαν μπει σε ένα αεροπλάνο ή έτρεχαν στο δρόμο κυνηγώντας με ή μου τηλεφωνούσαν στις τέσσερις η ώρα το πρωί επειδή ήθελαν να μου μιλήσουν εκείνη ακριβώς τη στιγμή και επειδή δε μπορούν να το μετανιώσουν και πάντα πίστευα ότι θα ήμουν εγώ η μόνη που θα έκανα τρελά πράγματα για ανθρώπους που δεν θα τους καιγόταν καρφάκι να κάνουν το ίδιο ή να είναι απόλυτα ευάλωτοι και ειλικρινείς και το να κάνεις κάποιον να σε ερωτευτεί είναι εύκολο και το να ταξιδέψεις 3000 χιλιόμετρα σε τέσσερις μέρες μετράει γιατί δε μπορείς απλά να κάθεσαι εκεί και να μην κάνεις τίποτα και το να αναπνέεις στο τηλέφωνο δεν είναι η ιδέα που έχουν όλοι για την αγάπη αλλά είναι ο τρόπος που το αναγνωρίζω γιατί είναι αυτό που κάνω. Πήγαινε και φώναξέ το και μείνε μαζί της με όλους τους τρόπους που έχουν σημασία γιατί αυτό είναι όμορφο και αυτό είναι γεναιόδωρο και αυτό είναι το να αγαπάς κάποιον, είναι ωμό και είναι αφύλαχτο, και είναι το μόνο που αξίζει, αλήθεια.

We stopped checking for monsters under our beds when we realized they were inside us.

Ώρες ώρες εκνευρίζομαι όταν σκέφτομαι ότι αναλώνουμε τη ζωή μας στο να παραπονιόμαστε για τη μιζέρια της, την αθλιότητα της καθημερινότητας μας και της συμπεριφοράς των άλλων χωρίς να προσπαθούμε καν να βελτιώσουμε τις δικές μας.
Και αυτό γιατί η κοινωνία μας έμαθε τα πισώπλατα μαχαιρώματα, τον ψευτοεγωισμό και την αυτοκαταστροφή με την ίδια απλότητα που στο δημοτικό μας έμαθαν ότι ένα κι ένα κάνει δύο. Κι εμείς το αποδεχτήκαμε χωρίς καμία εξήγηση, χωρίς αιτιολογία.

Βασίσαμε ολόκληρες θεωρίες πάνω του. 

Και μετά ήρθε η ηθική.
Η "καθωσπρέπει ηθική" που μας προβάλλουν, που μας ορίζει συμπεριφορές, ενδιαφέροντα και χαρακτήρες με ελεεινά πρότυπα, και μας βγάζει είτε με ψυχολογικά προβλήματα μανιοκατάθλιψης είτε αντιδραστικούς και ψευτοεπαναστάτες, αν την πάρουμε στα σοβαρά.

Μας έκαναν να πιστεύουμε ότι η ζωή είναι δύσκολη, σκληρή και πολύπλοκη. Μας έμαθαν να μισούμε τους πάντες και τα πάντα, να βάζουμε ταμπέλες τύπου "καλό, κακό" και να μην αποδεχόμαστε την παραμικρή ήττα γιατί θα φανούμε αδύναμοι και θα μας τσαλαπατήσουν. Μάθαμε να φωνάζουμε, όχι να μιλάμε, να προσπαθούμε να καλύψουμε τις φωνές των άλλων και το κενό μέσα μας με ψεύτικα λόγια και ιδέες. Να τα έχουμε καλά με όλους γιατί πού ξέρεις? κάπου θα μας χρειαστούν, να φαινόμαστε περιζήτητοι και δημοφιλείς για το θεαθήναι, γιατί μας γκάστρωσαν με τη νοοτροπία του "ό,τι φαίνεσαι είσαι" και μας ανάγκασαν να  βλέπουμε τη ζωή και την αξία μας μέσα από τα μάτια των άλλων. Επίσης. Τώρα καταλογίζουμε ευθύνες ασυστόλως και αδιακρίτως, βγάζουμε όλα μας τα κόμπλεξ και τα προβλήματά μας πάνω στους άλλους γιατί φυσικά αυτό είναι το εύκολο, και όχι το να βελτιώσουμε τα δικά μας σφάλματα.

Μα περισσότερο απ' όλους μας έμαθαν να μισούμε τον εαυτό μας. Τις ατέλειές μας, το σώμα μας, τα χαρακτηριστικά μας, οτιδήποτε μας ξεχωρίζει. Να χλευάζουμε ό,τι δε μπορούμε να καταφέρουμε και να παίζουμε θέατρο για ό,τι δεν μπορούμε να νιώσουμε.

Και μείναμε μόνοι.
Τώρα "διασκεδάζουμε" σε χώρους που δε μπορούμε να μιλήσουμε, γιατί είμαστε μόνοι. Έχουμε ένα εκατομμύριο "φίλους" γιατί είμαστε μόνοι. Γελάμε δυνατά, κράζουμε την ευτυχία μας, λούζουμε όλο τον κόσμο με αγάπες και φρουφρου ακριβώς γιατί τον μισούμε, γιατί θέλουμε να πιστέψει ότι είμαστε καλύτεροι και να μας βλέπει πάνω σε ένα όμορφο βάθρο. Ή γιατί θέλουμε να καλύψουμε τη ματαιοδοξία μας με εφήμερα ψεύτικα συναισθήματα στην προσπάθεια να νιώσουμε λιγάκι περισσότερο ζωντανοί και άνθρωποι απ' ότι είμαστε στην πραγματικότητα, χωρίς συνέπειες και δεσμεύσεις. Παραμένουμε σε καταστάσεις που μας καταστρέφουν γιατί δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την ευθύνη της καθοριστικής απόφασης, και γιατί αν την πάρουμε, χαρακτηριζόμαστε "δειλοί" και ότι το βάλαμε στα πόδια. Παγιδευόμαστε στο φαύλο κύκλο του φόβου της ταμπέλας, δεν αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να τον μάθουμε, τίποτα δεν μας είναι αρκετό. Προσποιούμαστε συνεχώς ότι είμαστε καλά για να μη μας ρωτάνε τι έχουμε, θυμώνουμε χωρίς λόγο για να τραβήξουμε την προσοχή, ξενυχτάμε χωρίς νόημα, με φιλαράκια που ίσα ίσα ξέρουμε, σε μέρη που δεν πολυγουστάρουμε, για να δείξουμε στον κόσμο τι υπέροχα περάσαμε το σαββατόβραδό μας. Γιατί εκτιμάμε περισσότερο κι απ' τη δική μας την επιφανειακή κρίση κάποιου που μόλις που μας ξέρει.


Γιατί αυτός ο κόσμος δε μας έμαθε ποτέ να αγαπάμε. 
Ή μάλλον δε μας έμαθε να αγαπάμε σωστά. Αγνά.
Μας φόρτωσε την έννοια μέσα σ' ένα κλίμα ταπείνωσης και ψυχαναγκασμού, την έκανε κάτι περισσότερο από αποκρουστική και επικίνδυνη.
Και μας έμαθε να ξεστομίζουμε τη λέξη σε κάθε αφορμή για να έχουμε την εντύπωση ότι όλα στη ζωή είναι απλά και όμορφα.

Δεν θα προσποιηθώ ότι ξέρω τι είναι η αγάπη και τι το μίσος, αλλά αρνούμαι να πιστέψω αυτή την εκδοχή. Δεν είναι στις ταινίες, δεν είναι στα λόγια του τυχαίου περαστικού από τη ζωή μου, σε κανένα κλισέ αυτή της επιεικώς άθλιας κοινωνίας.
Aπλά είναι.
Είναι μέσα μας, και ανάμεσά μας.

Cause it brings me back memories, and after all, AFTER EVERY PARTY I DIE *

you wear your little smiles, 

with the decadance you suffer every night

All the glitter, all the luxury

You belong to the industry, baby*

everyone

MUSIC PEOPLE

xxx