It takes four seconds for a silence to become akward

ησυχια...
την επομενη φορα,να παρω μαζι μου κι ενα βιβλιο
επειδη δεν καταλαβαινομασταν σταματησαμε να κοιτιομαστε, μετα σταματησαμε να γελαμε, τωρα σταματησαμε να μιλαμε
περασε ο καιρος,κι ολο περναει αυτος ο καιρος,κι οταν περναει,που παει?
καποιες φορες,οταν εχει περασει η ωρα κι εχω πεισει τον εαυτο μου πως αυτη η πολη δεν ειναι μικρη,νιωθω αυτη τη μυρωδια να πλησιαζει.οχι την δικη σου,παει αυτη.
τη μυρωδια των εποχων,που λες,που ερχονται καθε δευτερολεπτο που περναει.
φευγουμε κι ερχομαστε
και ερχομαστε και φευγουμε
δε καταλαβαινω τι μου λετε,δεν σας καταλαβαινω καθολου,ή ισως να κανω πως δε καταλαβαινω
συχνα και για πολλη ωρα,κοιταζω ενα σημειο στο μπαλκονι μου,εκει που τελειωνει η τεντα κι αρχιζει ο ουρανος
το περσινό καλοκαιρι,περιμενα εκει να δω τον ηλιο ν' ανατελλει και να χανεται πισω απ την τεντα μας
ρε πουστη μου τι ηλιος ηταν αυτος
τωρα ολο κοιταζω,κοιταζω,λες να ανατελλει απ την αλλη μερια ο ηλιος φετος?
θυμασαι που σου ελεγα οτι ολα ειναι καλα?
ε, δεν ηταν
μαθαμε να ζουμε σαν να υπαρχει παντα αυριο
λες και καναμε κατι για να μαστε εδω
λες κι αυτος ο ηλιος ποτε δε θα δυσει
κι εγω δε μπορω ν'ανησυχω για ολους σας
ειμαστε ολοι δυστυχισμενοι,δε στο 'πανε?
κι ορκιζομαι,πως αν δεν ηξερα οτι το χεις πιστεψει,δε θα λεγα τιποτα
δεν εχει σημασια το πως,το θεμα ειναι οτι μιλαμε για χιλια δυο πραγματα που τελικα εχουμε ζησει μονο την αντανακλαση τους
ας μιλουσαμε λιγοτερο
θα ζωγραφιζαμε,θα γραφαμε ποιηματα και μουσικη
κατι θα εβγαινε
τι να τις κανω πια τις ομοιοκαταληξιες ομως
που πας να πεις και το σ'αγαπω σε ιαμβικο δεκαπεντασυλλαβο
εγω θα τρομαξω μονο οταν σταματησεις να με ψαχνεις στους δρομους που χαραξαμε μαζι στην Αθηνα
απο τοτε,εχω ξεχασει να γραφω,αλλα δε με νοιαζει και πολυ
συγκινουμαι ευκολα και καπνιζω πολυ
μαθαινω απ την αρχη πως ειναι να χεις εναν ισιο δρομο μπροστα σου
και εναν απεραντο ουρανο πανω απ το κεφαλι σου
δεν υπαρχει κατι καλυτερο