Sick of drugs and dancing feet. Sick of bars where people meet.

It's just a bloodsport.

The gateway drug.

I was taught how to run, but not how to stop. Meet me in the clouds.

Συσκευάζουμε το σωματικό περίγραμμα ενός πλάσματος που βλέπουμε με όλες τις ιδέες που έχουμε ήδη σχηματίσει για αυτό, και στην ολοκληρωμένη εικόνα του που προβάλλεται στο μυαλό μας, αυτές οι ιδέες σίγουρα παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο. Στο τέλος καταλήγουν να συμπληρώνουν τόσο ολοκληρωτικά την καμπύλη του προσώπου του, να ακολουθούν τόσο πιστά τη γραμμή της μύτης του, ανακατεύονται τόσο αρμονικά στον ήχο της φωνής του, που όλα αυτά μοιάζουν σαν τίποτα παραπάνω από ένα διαφανή φάκελο. Έτσι ώστε κάθε φορά που βλέπουμε το πρόσωπό του είτε ακούμε τη φωνή του είναι οι δικές μας ιδέες τις οποίες αναγνωρίζουμε και στις οποίες ακούμε.
Aπλοποιούμε τα πράγματα ή τα περιπλέκουμε περισσότερο?

Hello stranger, I've known you for all my stupid little life.

Run, run, runaway. Highways flew by

Have you ever been in love? Horrible isn't it? It makes you so vulnerable.

It opens your chest and it opens up your heart and it means that someone can get inside you and mess you up.

You build up all these defences, you build up a whole suit of armor, so nothing can hurt you, then one stupid person, no different form any other stupid person, wanders into your stupid life...

You give them a piece of you.

They didn't ask for it.

They did something dumb one day, like kiss you or smile at you, and your life isn't the same anymore.

Love takes hostages. It gets inside you.

It eats you out and leaves you crying in the darkness, so simple a phrase turns into a glass splinter working its way into your heart.

It hurts.

Not just in the imagination.

Not just in the mind.

It's a soul- hurt, a real gets-inside-you-and-rips-you-apart pain.

Gosh, I hate love.

Neil Gaiman

-almost

Oι λέξεις είναι ζωγραφισμένη φωτιά. Ένα και μόνο βλέμμα είναι η ίδια η φωτιά.

Η αλήθεια είναι ότι η πληρότητα της ψυχής μπορεί μερικές φορές να ξεχειλίζει από πλήρη ανουσιότητα της γλώσσας, γιατί κανένας από μας δε θα μπορέσει ποτέ να εκφράσει το ακριβές μέγεθος των αναγκών του, των σκέψεών του, της λύπης του.

Και οι λέξεις δε θα φτάσουν ποτέ, είναι σαν ένα σπασμένο κουτί για να χτυπάμε πάνω του ωμούς ρυθμούς που δε χορεύονται, ενώ όλοι ποθούμε να φτιάξουμε μουσική που θα λιώσει τα αστέρια.