Don’t ask what the world needs. Ask what makes you come alive, and go do it. Because what the world needs is people who have come alive.

Έχω βαρεθεί τους ανθρώπους που ζουν σαν να υπάρχει πάντα αύριο, γιατί κάνουν λάθος. Γιατί έχουν μάθει να σκέφτονται με μια προοπτική ανυπόστατη, που μπορεί να ανατραπεί το επόμενο δευτερόλεπτο. Γιατί ποτέ δεν κάνουν αυτό που νιώθουν, δεν ξεστομίζουν αυτό που πιστεύουν, δε ζουνε για τη στιγμή, απλά τη ζούνε, και αυτή τους προσπερνά.

Με ρωτάνε “τι θα έκανες αν ήξερες ότι έχεις μια και τελευταία μέρα” κι αμέσως απεικονίζω στο μυαλό μου ό,τι με κάνει χαρούμενη και ευτυχισμένη, βόλτες, ταξίδια, ξενύχτια φίλους, συζητήσεις στην παραλία στο φως του φεγγαριού, χορούς, τραγούδια, έρωτες, όλα όσα ήθελα κάποτε να κάνω αλλά ποτέ δε βρήκα τη διάθεση και το κουράγιο και τα άφησα μετέωρα στο μέλλον, όλα τα μέρη που φανταζόμουν ότι θα γύριζα αλλά ποτέ δεν πρόλαβα, και η μια μέρα ποτέ δεν είναι αρκετή. Θα έκανα ό,τι ακριβώς ήθελα, ό,τι πραγματικά χρειαζόμουν, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Δεν την μπορω τη ρουτίνα, την απεχθάνομαι, σιχαίνομαι τη βεβαιότητα της στιγμής, δε θέλω να σκέφτομαι ότι η επόμενη μέρα θα είναι μια αναπαράσταση της προηγούμενης, ένας ρόλος σε μια παράσταση που υποκρίνομαι ότι ζω, αντί να εκμεταλλεύομαι στο έπακρο τη μαγεία του επόμενου δευτερολέπτου. Θέλω να φωνάξω στον εαυτό μου και σ' όλους τους ανθρώπους -στον κόσμο ολόκληρο- να φτιάξουν τη ζωή που θέλουν και να ζήσουν,να ζήσουν, αντί να μισοϋπάρχουν σε μια κατάσταση ασφαλή, συνηθισμένη και προβλέψιμη.

Και δε θέλω να ξέρω πόσες μέρες μου απομένουν για να χαρώ τη μέτρια ζωή μου, αλλά ξέρω ότι μπορώ να ζήσω τα δευτερόλεπτα της καθεμιάς λες και είναι τα τελευταία μου, να βγω εκεί έξω και να γελάσω δυνατά, να τραγουδήσω στους δρόμους, στα ηλιόλουστα σοκάκια, να προσπαθήσω δυνατότερα να γίνω αυτή που πάντα ήθελα, να κάνω αυτά στα οποία φοβόμουν ότι θα αποτύγχανα, να δω τον κόσμο λιγάκι περισσότερο ανθρώπινο και όμορφο, το ποτήρι κάτι περισσότερο κι απο μισο-γεμάτο.

Γιατί η ζωή μου θα είναι μέτρια για όσο την αφήνω να είναι.

ps

Κάποτε, αν ήξερα ότι όταν ξημέρωνε δε θα ήμουν εδώ, θα σου έλεγα ό,τι νιώθω για σένα κοιτώντας σε στα μάτια, και όχι γράφοντας κείμενα μετά τα μεσάνυχτα για χρόνια, και μετά θάβοντάς τα σε κάποιο συρτάρι και σε μια σκονισμένη γωνιά του μυαλού μου. Θα έλεγα την ιστορία απ' την πλευρά μου, χωρίς να με νοιάζουν οι συνέπειες. Θα έλεγα ότι κάποτε αγαπούσα ό,τι σε αφορούσε, κι ότι ακόμα το κάνω. Και μετά θα προσευχόμουν για μια παραπάνω μέρα.
Τότε και μόνο τότε.
Κάποτε.