Και κάπως έτσι ξεκινάνε τα όνειρα. Ένα αυγουστιάτικο πρωινό που ο ήλιος σε αναγκάζει να κλείσεις τα μάτια μπροστά στο απέραντο φως, ή ένα απόγευμα με αέρα και βροχή, πολλή βροχή, που νιώθεις ότι θα παρασυρθείς και άξαφνα θα βρεθείς κάπου μακριά, σε μια μεγενθυμένη, έγχρωμη πραγματικότητα. Την οποία τα κλειστά σου μάτια αρχίζουν με μανιώδη ταχύτητα να δημιουργούν, με πολυχρωμες γραμμές και πολλές δόσεις ανυπόμονης ευτυχίας.
Ξαφνικά μισείς τον καιρό που πάντα ξεβάφει τα χρώματα, το ξέρεις, το ξαναείδες. Το μόνο που απομένει είναι μια μουντή ζωγραφιά που καταντά τετριμμένη, ολόιδια με ό,τι έχεις ήδη αντικρύσει.
Λίγο ακόμα θέλεις για να τη σιχαθείς πριν αρχίσει να ξεβάφει, ακόμα κι αν τα σφιχτά σου μάτια και τα σταυρωμένα δάχτυλα κάνουν το ονειρό σου βγει αληθινό. Γιατί ποτέ δεν θα καταλήξει όπως το φαντάστηκες, ούτε κι εσύ.
Γιατί στα όνειρα πάντα ερωτεύεσαι την ιδέα τους και όχι την ουσία, εμμένεις στην ψευδαίσθηση, και όσο κρατάει η γυαλιστερή χρυσόσκονη και η σπίθα στο μυαλό σου, τόσο θέλεις να στριγγλίσεις την φινετσάτη ευτυχία σου. Φωνάζεις δυνατά για να σε ακούς να γελάς, αρκεί στην αρχή, μα τα μερόνυχτα περνούν, και τα ονόματα στους τοίχους και τα παγκάκια της πόλης σου ξεθωριάζουν, όπως ξεθωριάζει και ο χρωματιστός σου παράδεισος, και η φωνή σου κλείνει. Πάντα σου λείπει κάτι, και προσπαθείς απεγνωσμένα να πατήσεις ξανά με μολύβι τα σχέδια. Η βροχή, το φως, οι ασήκωτες λέξεις, οι λέξεις που ουδέποτε έγιναν πράξεις, οι όμορφες εικόνες που κύλησαν και σου έφυγαν στο ανοιγόκλεισμα των ματιών σου, σου καίνε υπομονετικά το κορμί, σου αποσαθρώνουν τις σκέψεις, σου αφήνουν γυμνό το λαμπερό σου κατασκεύασμα.
Μα όταν αναζητάς τον παράδεισο, μόνο τότε βρίσκεις την κόλαση. Πάντα ήσουν των άκρων.
Και χρειάζεσαι την αντίθεση για να αντιληφθείς τη διαφορά. Χρειάζεσαι το μαύρο για να ξεχωρίσεις το άσπρο, το φως απ' το σκοτάδι, το σωστό απ' το λάθος, το όνειρο απ' την πραγματικότητα. Και η πτώση είναι επώδυνη από πιο ψηλά, αλλά τα δευτερόλεπτα που πετάς περισσότερα. Και φυσικά και μετράνε, γιατί η ζωή είναι μικροσκοπική.
Τα όνειρα είναι για τα παιδιά και τους τρελούς, τους ονειροπόλους λένε. Μα τα όνειρα είναι για όλους, για μένα και για σένα, αν τολμάς.
Μεγαλώνουν μέσα σου γιατί δεν έχουν υπόσταση, παρασιτούν σε κάθε ξέφρενο γέλιο και καρδιοχτύπι, σου γίνονται απαραίτητα, εθιστικά, ατέλειωτα. Και είναι τσάμπα αλλά τόσο ακριβά, μπορούν να σου δώσουν ή να σου πάρουν τα πάντα.
Μα τα όνειρα αξίζει να τα ζεις ακόμα αν σακατευτούν στην πορεία, γιατί είναι αυτά που σου δίνουν πνοή, νόημα. Το να ζωγραφίζεις μετράει περισσότερο από το να κρεμάσεις το αριστούργημα στον τοίχο, ακόμα κι αν είναι αψεγάδιαστο.
Τα όνειρα είναι το χρώμα στην ασπρόμαυρη ρουτίνα της πραγματικότητας, μια απρόσμενη μελωδία που σπάει τη σιωπή το βράδυ. Τα όνειρά σου σε χαρακτηρίζουν, σε κάνουν να νιώθεις μια στάλα παραπάνω άνθρωπος. * Θα ονειρευτώ γιατί το δικαιούμαι, θα ονειρεύομαι κάθε δευτερόλεπτο που αναπνέω*
Εξάλλου ξέρεις τα όρια, πού αρχίζουν και πού τελειώνουν οι ζωγραφιές σου.
Ναι, δεν είσαι από τους ανθρώπους που λένε εύκολα αντίο, αλλά απ'αυτούς που όταν το πουν, δεν υπάρχει πισογύρισμα, καμία δακρύβρεχτη επιστροφή. Γιατί το δεύτερο χέρι σε μούσκεμα από δάκρυα σελίδα κάνει μουντζούρες. Μόνο καταστρέφει ό,τι απέμεινε, δεν επαναφέρει το παρελθόν.
Κι αν θελήσουν να σου γκρεμίσουν τον πολύχρωμο κόσμο, είσαι απ' αυτούς που δε θα το βάλουν κάτω, θα τσαλαπατήσουν το σκισμένο χαρτί και θα αρπάξουν άλλο.
Απ' αυτούς που λατρεύουν να παρατηρούν και να γατζώνονται από τα ξεχωριστά και μεγάλα χαμόγελα των περαστικών , γιατί τους δίνουν ελπίδα.
Που θα βγουν πάλι έξω, θα κλείσουν τα μάτια, θα ρίξουν λευκή μπογιά και θα ξαναονειρευτούν απ'την αρχή.
Και τώρα συγγνώμη, αλλά πρέπει να φύγω.
