"...is the relative or total lack of audible sound"

Τις φοβάμαι τις λέξεις. Αυτή η αέρινη, η ασαφής μα τόσο απαράμιλλα έντονη δυναμή τους με κάνει να ανατριχιάζω. Τρομάζω που καταφέρνουν να δημιουργούν και να καταστρέφουν με ασύλληπτη άνεση τον κόσμο μου, με μεγαλύτερη ταχύτητα απ' ότι το μυαλό μου. Ίσως γιατί πάντα προτρέχουν, βιάζονται. Γιατί οι λέξεις εύκολα φεύγουν, πετούν και απομακρύνονται σαν πούπουλα ένα φθινοπωρινό μουντό απόγευμα με αέρα, πολύ αέρα, και δεν έχω ιδέα πώς να τις μαζέψω. Δεν πρόλαβα, δεν πρόλαβαν, δεν προλαβαίνω. Με την ίδια ευκολία που κολλούν, γραπώνονται σε κάθε ίντσα του μπερδεμένου σου μυαλού. Παρασιτούν στη σκέψη, γεννιούνται μα δεν πεθαίνουν ποτέ. Οι λέξεις σε χτυπούν όπως το κύμα τα βράχια σε μια θαλασσοταραχή, σε διαβρώνουν όχι με τη στιγμιαία δύναμή τους, αλλά με την πεισματική άρνησή τους να φύγουν, γιατί γεννούν εικόνες, σκέψεις, μια ολόκληρη πραγματικότητα, πολλαπλασιάζονται. Οι λέξεις προσποιούνται, παραπλανούν, προδίδουν. Άλλοτε υποβαθμίζουν συναισθήματα απερίγραπτα, και άλλοτε υποκρίνονται, μεταμορφώνονται σε μεγάλα, όμορφα ψέμματα. Τις μισώ γιατί ποτέ δεν τις κατάλαβα, και γιατί δε με βοήθησαν να τις καταλάβω.

Μα πιο πολύ φοβάμαι τη σιωπή. Γιατί η σιωπή δε μιλάει πρώτα στο μυαλό. Η σιωπή απομακρύνει, η σιωπή πονάει, η σιωπή αδιαφορεί. Σε κλείνει σε τέσσερις τοίχους, σε κρίνει περισσότερο από μια ντουζίνα λέξεις τοποθετημένες με θυμό η μία πίσω από την άλλη. Η σιωπή δεν έχει συναίσθημα, είναι μια απλή, κενή, τετριμμένη αδιαφορία, ή έχει τόσο που δεν μπαίνει σε καλούπι, που δε μπορεί να χωρέσει στο μυαλό, στον κόσμο ολόκληρο, δε μπορεί να ξεστομιστεί. Και λέξεις δεν ταιριάζουν ούτε με την απάθεια ούτε με το αναφιλητό. Η σιωπή ξέρει, δε ζητάει ούτε επιβεβαίωση, ούτε αντιπαράθεση και όταν στερέψουν, εξατμιστούν οι λέξεις, τα πώς και τα γιατί, τότε έρχεται. Είναι ο ισχυρότερος οιωνός του τέλους, σχεδόν αλάνθαστος. Η σιωπή ισοπεδώνει, αφήνει κενό, είτε βλέπω ουρανό είτε υπόγειο. Η σιωπή μού κάνει τη μέρα νύχτα, κάνει τους φίλους μου απρόσωπες φιγούρες, κάνει τα μάτια μου να βλέπουν ασπρόμαυρα. Γιατί η σιωπή είναι ομοιόμορφη, μια ατέλειωτη γραμμή, είναι η ειλικρινέστερη παραίτηση.

Και όλα αυτά είναι λέξεις. Τις λέξεις τις εμπιστεύομαι τελικά. Στο μυαλό μου, στο στόμα μου, σκέψεις, λόγια, μέσα μου ή έξω μου αναγκάζω επίμονα τον ειρμό να συνεχίζει. Και τώρα θέλω σε μια απέλπιδα απόπειρα σωτηρίας, να δυναμώσω τη μουσική στα αυτιά μου στο τέρμα και να τραγουδήσω με σφιχτά, κλειστά μάτια, να ακούω μια φωνή. Γιατί δεν τους έμαθα ποτέ τους ανθρώπους, και τη σιωπή τους ακόμα τη φοβάμαι.

"Everyone is a moon, and has its light and dark side"

Άγγελοι, δαίμονες, θεοί, γιν και γιανκ, αντιδράσεις, διαμάχες, αλήθεια, ψέμα.

Η αναζήτηση, το μυστήριο, ο διαχωρισμός, η λύτρωση.

Συγκεχυμένες στο μυαλό του ανθρώπου, οι έννοιες που απασχόλησαν περισσότερο την ύπαρξή του μετατράπηκαν στο αιώνια αμφιλεγόμενο ερώτημα στο οποίο ανάγεται όλη η ζωή, η ιδεολογία και οι αποφάσεις του.

Τελικά τι είναι καλό και τι κακό?

Μάλιστα, το ερώτημα γίνεται ακόμα συναρπαστικότερο όταν βγαίνει από το ασφαλές περιτύλιγμα του απρόσωπου και απευθύνεται προς τον ίδιο σου τον εαυτό, τι δείχνεις, τι είσαι. Δύσκολα θα μπορούσες να πεις ότι ο καθένας μας -λιγότερο ή περισσότερο, είτε ενσυνείδητα είτε υποσυνείδητα- δεν κρύβει έναν ελαφρώς διαφοροποιημένο, πιο “σκοτεινό” χαρακτήρα.

Θέλοντας και μη, ζούμε σε μια εποχή όπου καθημερινά πολιορκούμαστε από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, διαδίκτυο, με πληροφορίες οι οποίες τριβελίζουν στα αυτιά μας ότι πρέπει να φαινόμαστε, να “είμαστε” τέλειοι. Ότι αυτό είναι το μοναδικό εγγυημένο μυστικό της επιτυχίας για ισορροπημένη κοινωνική, προσωπική και επαγγελματική ζωή. Ο χαρακτήρας μας διαμορφώνεται πολύ γρηγορότερα απ' ότι θέλουμε να πιστέψουμε, και είναι φυσικό ο καθένας στη ζωή του έχει συγκεκριμένα πρότυπα -σωστά ή λάθος κατά την περιστασιακή κρίση του- είτε αυτά αποτελούν αξίες και ιδανικά, είτε μουσική, είτε ενδυματολογικό στιλ, κοινωνικές συναναστροφές, τρόπους διασκέδασης κλπ ανάλογα με τα ερεθίσματα από το περιβάλλον και την εκάστοτε ερμηνία τους. Πολλές λοιπόν φορές το αποτέλεσμα της σφυρηλάτησης του εαυτού μας δεν μας είναι ικανοποιητικό – ή καλύτερα, δε συμβαδίζει με το πρότυπο “τελειότητα” που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό μας. Και τότε είναι που παίρνουμε τη μεγάλη απόφαση.

Χρησιμοποιώντας λίγο ή πολύ μερικές πινελιές από το παρελθόν, ο καθένας ξεκινάει να χτίζει αυτό τον υπέροχο, ακαταμάχητο εαυτό πάνω στον παλιό κυκλοθυμικό, παρορμητικό, “κακό”, αγνοώντας τα επιτάγματα του μυαλού και των συναισθημάτων του. Έχει επιτύχει ένα στόχο ζωής, έχει βρει ένα νόημα στην πορεία του. Τι γίνεται όμως όταν τα στοιχεία που επιβεβαιώνουν το θαμμένο δαιμόνιο επαληθεύονται όλο και συχνότερα, τόσο που να απειλούν με κατάρρευση όχι μόνο το καινούριο του κατασκεύασμα αλλά και την ψυχική του ισορροπία?

Φανερά, το γεγονός της συνειδητοποίησης μιας τέτοιας κατάστασης είναι από μόνο του μια συνταρακτική και ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένη εμπειρία, ιδιαίτερα μετά από μια αδιάκοπη καταπίεση εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου- ναι, για ατόφια καταπίεση πρόκειται. Η δύναμη της συνήθειας είναι ανίκητη, και με το πέρασμα του χρόνου ακόμα κι αν στην αρχή αυτή η αλλαγή άρχισε ως ένα συγκαλυμμένο ψέμα, γρήγορα γίνεται μια προσωπική, αληθινή πραγματικότητα, την οποία δε θέλουμε να αποχωριστούμε όχι μόνο γιατί δεν έχουμε πλέον κανένα κοινό σημείο αναφοράς με το παρελθόν μας, αλλά κυρίως γιατί φοβόμαστε αυτό που θα βγει στην επιφάνεια αν αρχίσουμε να το σκαλίζουμε. Ούτως ή άλλως, ο μεγαλύτερος εχθρός μας τελικά δεν είναι εξωγενής ούτε κάποιο τέρας στο επόμενο στενό, αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Είναι αυτός που όχι μόνο ξέρει την αλήθεια, αλλά μπορεί με το φρικιαστικότερο τρόπο να προσωποποιεί τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις αμφιβολίες μας. Προσπαθώντας μια ζωή να κρυφτούμε από το δίκαιο βλέμμα του, μάταια χρεώνουμε σε τρίτους τις λανθασμένες επιλογές μας, ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η πραγματικότητα είναι χαραγμένη ανεξίτηλα κάπου ανάμεσα στο νου και την καρδιά. Και τώρα καλούμαστε να πράξουμε αυτό που αναβάλλαμε επίμονα και με κάθε πιθανό μέσο, να την αντιμετωπίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο. Αναμενόμενο.

Βέβαια, αυτό το αναγκαστικό πισογύρισμα δεν είναι πάντοτε αρνητικό. Προσωπικά τουλάχιστον, το θεωρώ μάλλον απαραίτητο. Αν εκληφθεί ως ένα έναυσμα για την αρχή μιας καινούριας και συνειδητοποιημένης προσπάθειας για αναγώριση του εαυτού μας -με τα καλά του και τα κακά του αυτή τη φορά-, ίσως θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς που μας τράβηξαν κάτω από το συννεφάκι μας. Όχι, δε μπορούμε μια ζωή να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, προσποιούμενοι, αφήνοντας το υπέροχο δημιούργημα της φαντασίας μας να αλωνίζει στις σκέψεις κ να καθορίζει τις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Ο άνθρωπος παλεύει από τα βάθη της ιστορίας για να αποκτήσει την ελευθερία του και το δικαίωμα της αποδοχής της διαφορετικότητας, και η οικειοθελής υποδούλωση του εαυτού μας αποτελεί κάτι περισσότερο απο ιεροσυλία. Ήρθε λοιπόν η σειρά μας να παλέψουμε, να αγαπήσουμε τα μειονεκτήματά μας εξίσου με τα πλεονεκτήματά μας, να τα κάνουμε συμμάχους. Ο κακός μας εαυτός είναι αυτός που μας υπενθυμίζει τις ατέλειες που είναι απολύτως φυσικό να έχουμε, και μας βοηθά να φερόμαστε ειλικρινέστερα, όσο οξύμορο κι αν ακούγεται. -Αν πάλι αυτή η όπισθεν δεν οδηγεί πουθενά, καλύτερα να προσπαθήσουμε να τον νικήσουμε, μα όχι με αθέμιτα μέσα, κρατώντας τον απ' το λαιμό για να μην μπορεί να αναπνεύσει, αλλά συνειδητοποιημένα, με σύνεση και διάθεση ουσιαστικής βελτίωσης. Χιλιοειπωμένο, αλλά μόνο τότε η νίκη θα μας χαρίσει την πρέπουσα ικανοποίηση.

Εν τέλει, στο χέρι μας είναι όταν σκοντάφτουμε σε λάθη, να τα αναγνωρίζουμε και να βελτιωνόμαστε απ' αυτά, αντί να τρομοκρατούμαστε ή να τα μπαζώνουμε με όμορφα ψέμματα. Αξίζει να παλεύουμε, να παραπατάμε, να ξαναβρίσκουμε ισορροπία, να νικάμε, να χάνουμε, να ζούμε.

Life is a ticket to the gratest show on earth

And it's all ours. Enjoy