"Be true to yourself, and if you cannot put your heart in it, take yourself out of it"

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι πάντα. Είναι που φαίνομαι χαριτωμένη και ευγενική, είναι που πασχίζω, που προσποιούμαι ότι αντέχω ακόμα να τραβάω με γυμνά χέρια στην επιφάνεια το κοριτσάκι με τους εκλεπτυσμένους τρόπους και το μόνιμο, λαμπερό, όμορφο χαμόγελο. Σαν να το χρειάζομαι, να το επιζητώ παράφορα, να κρέμομαι, να γαντζώνομαι στην ηρεμία και τη συμβατικότητά του. Το εξιλαστήριο θύμα για την κάθε πικρή, παιδική, χαραμισμένη αθωότητα και το κάθε τρύπιο συναίσθημά σας. Όλα τα ανέχεται, όλα τα αντέχει η μικρή τρελή.

Μα τώρα το μυαλό μου πάει να σπάσει. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που θέλω να ουρλιάξω, να βγω έξω, να σας φωνάξω κατάμουτρα τι κρύβεται πίσω από το υστερικό μου πρόσωπο, να σας πετάξω τη μαγεία που τσιτσιρίζει στα ακροδάχτυλά μου μες στα μάτια σας, να πετάξω ό,τι βρω μπροστά μου στην κυριλάτη ζωή σας, τη γεμάτη εγωιστική αναισθησία και μασκαρεμένη αθωότητα, να σας φτύσω ένα τσούρμο συμπιεσμένες λέξεις για όσα δεν θα μπορέσετε ποτέ να νιώσετε, να σκίσω σε χίλια κομμάτια την ψευτοπερηφάνεια σας, αυτόν τον περίφημο εγωισμό σας, τον ανώτερό σας χαρακτήρα και να χοροπηδήσω με μανία ατόφιας ευτυχίας πάνω στα κομματάκια τους.

Τα χέρια μου κουράζονται, κουράστηκαν καιρό τώρα. Η ψυχή, η σκέψη, το μυαλό μου, όλο μου το είναι κουράστηκε. Τώρα που το κοριτσάκι μεγάλωσε, έζησε, σε κάθε ξέσπασμά μου τη φέρνω όλο και πιο κοντά στη δική μου αλήθεια, τη συνειδητοποιημένη, προσωπική μου πραγματικότητα. Εξάλλου, μετά από καθετί οριστικό και τελεσίδικο, πάντα μένουμε μόνες μας, εγώ και ο εαυτός μου. Χωρίς υπαινιγμούς, χωρίς ψευτιές, με διάφανα ειλικρινή αισθήματα,να κοιτιόμαστε κατάματα. Και χαμογελάμε με μια αίσθηση ανακούφισης, λύτρωσης, νιώθοντας δυνατές. Ότι παίξαμε δίκαια, σωστά, και κερδίσαμε ακόμα κι αν τσαλαπατηθήκαμε, ακόμα κι αν χάσαμε ή επιζήσαμε με τους δικούς τους όρους. Κερδίσαμε γιατί αγγίξαμε τα μικροσκοπικά μας χέρια μέσα από ένα καθρέφτη, γιατί μας έπνιξε το ίδιο αναφιλητό κάτω απ'το πάπλωμα, γιατί μοιραστήκαμε το ίδιο φωτεινό χαμόγελο, την ίδια σπίθα στα νεραϊδίστικά μας μάτια στο τέλος μιας τραγωδίας.

Με ξέρω καλύτερα τώρα, ευχαριστώ και αντίο. Και αν τα σπασμένα μου φτερά δεν μπορούν πια να με σηκώσουν, στη σκιά μου φαίνονται άθικτα.