"...is the relative or total lack of audible sound"

Τις φοβάμαι τις λέξεις. Αυτή η αέρινη, η ασαφής μα τόσο απαράμιλλα έντονη δυναμή τους με κάνει να ανατριχιάζω. Τρομάζω που καταφέρνουν να δημιουργούν και να καταστρέφουν με ασύλληπτη άνεση τον κόσμο μου, με μεγαλύτερη ταχύτητα απ' ότι το μυαλό μου. Ίσως γιατί πάντα προτρέχουν, βιάζονται. Γιατί οι λέξεις εύκολα φεύγουν, πετούν και απομακρύνονται σαν πούπουλα ένα φθινοπωρινό μουντό απόγευμα με αέρα, πολύ αέρα, και δεν έχω ιδέα πώς να τις μαζέψω. Δεν πρόλαβα, δεν πρόλαβαν, δεν προλαβαίνω. Με την ίδια ευκολία που κολλούν, γραπώνονται σε κάθε ίντσα του μπερδεμένου σου μυαλού. Παρασιτούν στη σκέψη, γεννιούνται μα δεν πεθαίνουν ποτέ. Οι λέξεις σε χτυπούν όπως το κύμα τα βράχια σε μια θαλασσοταραχή, σε διαβρώνουν όχι με τη στιγμιαία δύναμή τους, αλλά με την πεισματική άρνησή τους να φύγουν, γιατί γεννούν εικόνες, σκέψεις, μια ολόκληρη πραγματικότητα, πολλαπλασιάζονται. Οι λέξεις προσποιούνται, παραπλανούν, προδίδουν. Άλλοτε υποβαθμίζουν συναισθήματα απερίγραπτα, και άλλοτε υποκρίνονται, μεταμορφώνονται σε μεγάλα, όμορφα ψέμματα. Τις μισώ γιατί ποτέ δεν τις κατάλαβα, και γιατί δε με βοήθησαν να τις καταλάβω.

Μα πιο πολύ φοβάμαι τη σιωπή. Γιατί η σιωπή δε μιλάει πρώτα στο μυαλό. Η σιωπή απομακρύνει, η σιωπή πονάει, η σιωπή αδιαφορεί. Σε κλείνει σε τέσσερις τοίχους, σε κρίνει περισσότερο από μια ντουζίνα λέξεις τοποθετημένες με θυμό η μία πίσω από την άλλη. Η σιωπή δεν έχει συναίσθημα, είναι μια απλή, κενή, τετριμμένη αδιαφορία, ή έχει τόσο που δεν μπαίνει σε καλούπι, που δε μπορεί να χωρέσει στο μυαλό, στον κόσμο ολόκληρο, δε μπορεί να ξεστομιστεί. Και λέξεις δεν ταιριάζουν ούτε με την απάθεια ούτε με το αναφιλητό. Η σιωπή ξέρει, δε ζητάει ούτε επιβεβαίωση, ούτε αντιπαράθεση και όταν στερέψουν, εξατμιστούν οι λέξεις, τα πώς και τα γιατί, τότε έρχεται. Είναι ο ισχυρότερος οιωνός του τέλους, σχεδόν αλάνθαστος. Η σιωπή ισοπεδώνει, αφήνει κενό, είτε βλέπω ουρανό είτε υπόγειο. Η σιωπή μού κάνει τη μέρα νύχτα, κάνει τους φίλους μου απρόσωπες φιγούρες, κάνει τα μάτια μου να βλέπουν ασπρόμαυρα. Γιατί η σιωπή είναι ομοιόμορφη, μια ατέλειωτη γραμμή, είναι η ειλικρινέστερη παραίτηση.

Και όλα αυτά είναι λέξεις. Τις λέξεις τις εμπιστεύομαι τελικά. Στο μυαλό μου, στο στόμα μου, σκέψεις, λόγια, μέσα μου ή έξω μου αναγκάζω επίμονα τον ειρμό να συνεχίζει. Και τώρα θέλω σε μια απέλπιδα απόπειρα σωτηρίας, να δυναμώσω τη μουσική στα αυτιά μου στο τέρμα και να τραγουδήσω με σφιχτά, κλειστά μάτια, να ακούω μια φωνή. Γιατί δεν τους έμαθα ποτέ τους ανθρώπους, και τη σιωπή τους ακόμα τη φοβάμαι.