Μπλε φωτάκια στριφογυρίζουν γύρω μου. Λάθος, εγώ στριφογυρίζω, ξανά και ξανά. Σαν να είμαι σε μια άλλη εποχή, σε άλλη διάσταση, με rock 'n'roll ρυθμούς στ' αυτιά μου, με τη γνωστή τρέλα στο μυαλό μου, και με ένα πρωτόγνωρο ενθουσιασμό να αρνείται να με αφήσει δευτερόλεπτο.
Το ίδιο σκηνικό, μεταμεσονύχτια πρωτοχρονιά στο γνωστό μας στέκι, τα γνωστά πρόσωπα, η κλασσική φασαρία και η γνώριμη μουσική στη διαπασόν να χτυπάει στ' αυτιά μας. Και σήμερα νιώθω την αρχή μιας καινούριας μέρας, μιας καινούριας χρονιάς, μιας ζωής που ξεχειλίζει γέλια, τραγούδια κι ιστορίες.
Πάλι μαζί, εγώ και αυτή, να συζητάμε και να γελάμε ακατάπαυστα όπως πάντα.
Κάτι μου λέει δείχνοντας στο βάθος, σκύβω για να ακούσω καλύτερα, μάταια. Ουρλιάζω πως δεν καταλαβαίνω, δεν καταλαβαινόμαστε εδώ, η φωνή μου χάνεται στη βαβούρα, το μυαλό μου χάνεται στη μουσική,στην πολυκοσμία. Κάποιος με πατάει ατσούμπαλα μια στιγμή πριν πάρω την απόφαση να την τραβήξω απ το χέρι και να πάμε σπρώχνοντας και τρεκλίζοντας προς την πίστα. Οι υπόλοιποι έχουν μείνει κάπου ξωπίσω μας, σηκώνομαι βιαστικά στις μύτες αλλά δεν ξεχωρίζω φιγούρες εκτός απ' τη μπλε θολούρα στο βάθος, δεν πειράζει κάπου τριγύρω θα είναι, και παίζει και το τραγούδι που μ' αρέσει, κι εγώ τώρα θέλω να χορέψω, να χτυπήσω τα πόδια μου στο ρυθμό και το φόρεμά μου να ανεμίσει από τις στροφές, κι όταν θέλω κάτι το θέλω ακέραιο και επιτόπου.
Στριφογυρίζουμε εκτός βημάτων, ξεκλέβουμε μια στιλάτη κίνηση απ' το διπλανό ζευγάρι, σκάμε στα γέλια γιατί δεν έχουμε παρτενέρ και χορεύουμε με τα χέρια ψηλά στο ρυθμό, μέχρι να πάρουμε την απόφαση να σωριαστούμε με ένα πνιχτό αναστεναγμό στο κοντινότερο τραπεζάκι. Νιώθω ότι το ξαναείδα, ότι το ξαναέζησα αυτό το σκηνικό. Τα πόδια μου πεθαίνουν, κι ο λαιμός μου το ίδιο, αλλά ακόμα χαμογελάω μιλώντας ασταμάτητα. Βγάζω όσο πιο διακριτικά μπορώ τα παπούτσια μου κάτω απ'το τραπέζι με το υποθετικό σφύριγμα ανεμελιάς ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου καθώς τη βλέπω να απομακρύνεται στο βάθος για να φωνάξει τους άλλους και να παραπονεθεί γιατί δεν έχουμε κι εμείς ποτό.
Δεν ξέρω για πόση ώρα χαζεύω τα ζευγάρια στην πίστα και δε σκέφτομαι τίποτα, ένα λεπτό,δυο, μπορεί και δέκα, όταν νιώθω ένα χέρι να με χτυπάει στον ώμο και να με στέλνει έξω απ'τη νιρβάνα μου, κάνοντάς με να γυρίσω απότομα. Όχι, είμαι σίγουρη, αυτό το σκηνικό δεν το ξαναέζησα. Δεν ακούω τι μου λες, δεν καταλαβαίνω, το μυαλό μου έχει σταματήσει σε ένα “μα πώς?”, σε ένα “στανταρ ονειρεύομαι”. Νιώθω να παίζω σε ταινία, να ζω ένα παραμύθι κι ας μην ήμουν ποτέ ρομαντική, ξεχνάω να φορέσω πάλι τα τακούνια μου και να υποκριθώ ότι είμαι ψηλότερη καθώς με πιάνεις απ' το χέρι και πηγαίνεις σπρώχνοντας προς την πίστα που είναι ακόμη ασφυκτικά γεμάτη. Όσο μπορώ να σκεφτώ, δε θέλω να περιμένεις να χορέψω τώρα, ντρέπομαι και θα χάσω τα βήματα, το σώμα μου έχει παραλύσει κι η καρδιά μου πάει να σπάσει, αγωνία, φόβος, ενθουσιασμός? δεν έχω ιδέα τι είναι, μόνο ότι με κάνει ν' αδυνατώ να αρθρώσω λέξη.
Σωπαίνω κι εσύ δε μιλάς. Εξάλλου τα ομορφότερα και τα σημαντικότερα πράγματα δεν ξεστομίζονται ποτέ, είναι μαγεία, δε μπαίνουν σε καλούπια. Ένα χαμόγελο αρκεί, τίποτα παραπάνω.
Τυλίγεις το χέρι σου γύρω απ' τη μέση μου και με το άλλο μου σπρώχνεις αποφαστιστικά τον ώμο. Και καθώς ξετυλίγομαι σε μια θεαματική φιγούρα, τα βήματά μου δε μπερδεύονται, σαν να γεννήθηκα για να χορέψω έτσι, λες και όλη μου η ζωή να ήταν συνεχόμενες στιγμές που οδηγούσαν ακριβώς εδώ.
Τη βλέπω ξαφνικά κάπου στο βάθος να κουβεντιάζει με ένα κοκτέιλ στο χέρι και ένα παλιομοδίτικα προκλητικό αέρα, και να με κοιτάει πονηρά με μισόκλειστα μάτια. Ξέρω τι σκέφτεται, μαντεύω τι θα μου πει, το βλέμμα της μιλάει, μου φωνάζει ότι έχω χάσει το μυαλό μου τώρα, σήμερα, χτες, τον τελευταίο καιρό –ξέρω ότι δεν έχει άδικο, κι ότι δε χωράνε αυτή τη στιγμή εξηγήσεις, να τις αφήσω για αργότερα, αλλά τότε θα είναι όλες δικιές της.
Κι όμως, δεν είμαι σίγουρη για τίποτα τώρα, ο νους μου σα να σταμάτησε, σαν αυτή η στιγμή να είναι ό,τι δυνατότερο έχω ζήσει ποτέ μου και όλα τα άλλα να ήταν ανούσια, μέτρια, μια βαρετή επανάληψη χωρίς τους κατάλληλους πρωταγωνιστές. Δε θέλω να σκέφτομαι τα πώς και τα γιατί. Νιώθω σαν να είμαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή, κι είναι το μόνο που ζητάω, το μόνο που έχει σημασία.Τώρα ζω, ζω έντονα και δε θα σταματήσω ποτέ να γελάω δυνατά , να ονειρεύομαι και να χορεύω, να στριφογυρίζω, να ερωτεύομαι το χώρο και κάθε μικροσκοπική του λεπτομέρεια, τα πρόσωπα που ακτινοβολούν γύρω μου, τα φώτα που λάμπουν δυνατά και φαίνονται να υπογραμμίζουν την παραμικρή κίνηση, τα χέρια που με κρατάνε σφιχτά, εσένα και μόνο εσένα.
Και καθώς τυλίγομαι και πάλι στην αγκαλιά σου, μου χαμογελάς κι εγώ ζαλίζομαι, τα μάτια σου μπερδεύονται με τα φωτάκια γύρω μας, μα εγώ τα ξεχωρίζω και τώρα, είναι πιο λαμπερά, πιο μπλε, πιο όμορφα.
Χαμογελάω ακόμα, όταν ακούω έναν εκκωφαντικό θόρυβο εκτός μουσικής, όταν νιώθω το σκηνικό να θολώνει. Ξαφνικά τρομάζω βλέποντας ένα εκτυφλωτικό φως να έρχεται από κάπου στο βάθος καταπάνω μου αλλά ακόμα είμαι χαρούμενη, πιο χαρούμενη από ποτέ, ακόμα κι όταν ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου κι αντικρίζω ένα λαμπερό ήλιο να μπαίνει από το παράθυρό μου
